เช้าวันจันทร์ที่ 1 พฤศจิกายน 2010 เป็นวันแรกของการทำงานในสัปดาห์ ผมเดินทางไปถึง Office ประมาณ 9.40 น. ที่
บริษัท โธธ มีเดีย ตอนนั้นตั้งอยู่ที่ปากซอยลาดพร้าว 24 ด้วยการที่เป็นวันจันทร์งานก็มีหลายเรื่องที่ต้องลุยทำต่อ ทั้งตัวเลขค่าใช้จ่ายของบริษัท, กำหนดนัดหมายการทำงานนอกสถานที่, แถมด้วยเรื่องระบบเครือข่ายที่ต้องมีคิวติดตั้ง อีกทั้งเสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมาก็มีงานต่อเนื่อง จึงยังรู้สึกว่าไม่ค่อยได้พักเท่าไหร่
ไม่กี่ชั่วโมงหลังเข้า Office พี่เจ้าของร้านข้าวแกงใกล้ๆกัน ได้โทรเข้ามาที่โทรศัพท์มือถือ ซึ่งเป็นเรื่องแปลกพอควร เพราะปกติร้านข้าวแกงจะเปิดตอนค่ำ แต่เสียงในโทรศัพท์ได้มีน้ำเสียงอย่างเป็นกังวลชัดเจนว่า "น้องจุ่นมาช่วยดูผู้ชายที่หน้าร้านพี่หน่อยสิ ว่าช่วยเขาได้หรือเปล่า เพราะถามเรื่องอะไรเขาก็ไม่พูด ไม่รู้เค้าเป็นอะไร" ด้วยเราเป็นลูกค้าร้านข้าวแกงขาประจำก็ตอบรับและอาสาเดินลงไปดูทันที
พี่ผู้ชายคนนั้น อายุราวๆ 30 -35 ปี แต่งตัวดีทีเดียว ซึ่งทั่วๆไปเป็นคนดูสะอาดสะอ้าน แต่ตอนนั้นเขากลับมีแค่เท้าเปล่า และมือก็ดำเหมือนกับเอาไปถูพื้นดำๆมา ใบหน้าซีดเผือด และปากแห้งเหมือนกับคนไม่ได้ทานน้ำเดินผ่านทะเลทรายมาหลายชั่วโมง แม้ว่าข้างๆจะมีแก้วน้ำ และรองเท้าแตะที่พี่น้อยเจ้าของร้านข้าวแกงกับคุณป้าที่อยู่ละแวกนั้นแกเอามาวางให้ พี่แกก็ไม่ยอมสวมรองเท้าแตะคู่นั้นและไม่ยอมทานน้ำด้วย
"พี่เห็นเค้านั่งมาตั้งแต่ 6 โมงเช้าแล้ว ก็ไม่ไปไหนซักที" พี่น้อยเล่าให้ฟังถึงสิ่งที่พบ คาดกันว่าพี่ผู้ชายคนนี้น่าจะนั่งอยู่หน้าร้านมาตั้งแต่ก่อนสว่างซะอีก แต่บังเอิญมาพบเพราะร้านข้าวแกงของพี่น้อยต้องเปิดรับของส่งตั้งแต่เช้าตรู่ เพื่อรอทำอาหารขายในตอนเย็นของแต่ละวัน
ผมจึงนั่งลงข้างๆเค้า และคำแรกที่ผมได้ถามคือว่า "พี่อยู่แถวนี้รึเปล่า"
คำตอบคือ "ไม่ทราบครับ แต่ผมอยู่ตรงนี้แหละครับ"
อ้าว ตอบมาแบบนี้ก็งงน่ะสิครับพี่ บ้านพี่จะอยู่ตรงนี้ได้ไง?