บจก.มาลาคี CSR โรงเรียนบ้านต้นลำแพน

โรงเรียนบ้านต้นลำแพน

จินตนาการเมื่อขับรถระยะทาง 70 กิโลเมตร สำหรับคนกรุงเทพฯ ถามความรู้สึกว่าไกลไหม? คนที่ทำงาน Office ทุกวันคงบอกว่าไม่ค่อยไกลหรอก เพราะแค่เดินทางไปกลับบ้านกับที่ทำงาน ประมาณ 2-3 วัน ก็ได้ระยะทางเท่ากับ 70 กิโลเมตรแล้ว หรือถ้าออกต่างจังหวัด ระยะทาง 70 กิโลเมตร ก็ไปได้แค่ปริมณฑลห่างไปไม่พอจะข้ามจังหวัด หนีรถติดออกไปยังไม่พ้นซักเท่าไหร่

จากการแวะเวียนสัมมนากับบริษัท มาลาคี จำกัด กลับได้เห็นความแตกต่างที่เกิดขึ้น จากระยะทางแค่ 70 กิโลเมตรจากตัวจังหวัดกรุงเทพมหานคร เมื่อได้มีโอกาสแวะมาที่ "โรงเรียนบ้านต้นลำแพน" ซึ่งหนทางก็วกวนไปตามถนนตัดข้ามไปยังป่าชายเลนของจังหวัดเพชรบุรี อีกทั้งการเข้ามาลึกกว่าตัวถนนเพชรเกษมมากกว่า 15 กิโลเมตร ทำให้โรงเรียนแห่งนี้ ถูกโดดเดี่ยว และการตัดขาดจากโลกภายนอกด้วยระยะทางและสภาพถนน ซึ่งไม่น่าเชื่อว่ายังมีสถานที่ที่ห่างไกลและการพัฒนายังเข้าถึงช้า แม้อยู่ใกล้กับเมืองหลวงขนาดนี้

ด้วยจำนวนนักเรียนตั้งแต่ชั้นเด็กเล็กจนถึง ป.6 รวมทั้งหมด 7 ชั้นเรียน มีนักเรียนรวมกันทั้งสิ้นแค่ 30 คนนิดๆ เมื่อย้อนมาดูตามนโยบายของภาครัฐที่จะยุบโรงเรียนที่มีนักเรียนน้อยคงจะต้องคิดหนักพอควร เพราะโรงเรียนที่ถัดไปอยู่ไกลกว่า 25 กิโลเมตร ผู้ปกครองของนักเรียนของที่เหล่านี้ ที่ต่างมีอาชีพเป็นลูกจ้างของเรือประมงและการทำเกษตรกรรมแถบป่าชายเลน คงไม่มีหนทางที่สะดวกในการส่งลูกไปโรงเรียนที่ไกลกว่านี้แน่นอนหากต้องไปกลับด้วยระยะทางไกลขนาดนั้น

ทำกิจกรรมร่วมกับน้องๆ

อาจารย์ที่เป็นคณะผู้สอน มีรวมกันทั้งหมดแค่ 4 ท่าน ซึ่งรวมไปถึงผู้อำนวยการโรงเรียน การที่ได้มองเห็นถึงความเสียสละที่ต้องนำตัวเองเข้ามาอยู่กับโรงเรียนที่มีขนาดเล็กแห่งนี้ หากถามใจของคนเป็นข้าราชการย่อมมีความคิดที่จะทำงานให้ก้าวหน้า หรือได้ขยับตำแหน่งให้สูงขึ้นไปตามอายุราชการ การได้เห็นครูอยู่กับบรรดานักเรียนเหล่านี้ทำให้เห็นถึงน้ำใจของความเป็นครูผู้ให้ ครูทุกท่านจึงสำคัญมากกว่าคณะทัวร์บริษัทที่เราแวะเวียนมาทำ CSR จริงๆเสียอีก

เรื่องการเรียนการสอน คงจะเป็นไปไม่ได้ที่ครู 4 คน สอนนักเรียน 7 ระดับชั้นได้ การเรียนตามหลักสูตรกลับเป็นการให้นักเรียนศึกษาตามโปรแกรมการเรียนจากโทรทัศน์ดาวเทียม ซึ่งเราก็ถึงบางอ้อว่า เจ้าช่อง DTV1-15 ที่ผู้ติดจานดาวเทียมที่บ้านไม่เคยคิดจะไปกดดู กลับเป็นช่องทางหลักทางเดียวเพื่อใช้ในการสอนหนังสือในปัจจุบันของโรงเรียนแห่งนี้

สิ่งที่เรามอบให้ได้ ก็คงเป็นแค่สมุดหนังสือเล็กๆน้อยๆ สำหรับห้องสมุดที่เด็กๆ น่าจะได้มีอะไรให้อ่านเพิ่ม อุปกรณ์วาดเขียนที่เด็กๆชอบ การมอบอุปกรณ์เวชภัณฑ์ ก็คงสามารถช่วยเหลือทั้งนักเรียนและชุมชนในบริเวณใล้เคียงนั้นได้ และสิ่งที่พิเศษที่ทางคณะผู้จัดได้เสนอแนะให้เลี้ยงอาหารกลางวันนักเรียนด้วย "ก๋วยเตี๋ยว" กลับเป็นสิ่งที่ทำให้ทั้งนักเรียนและอาจารย์ชื่นใจเป็นพิเศษ เพราะในที่แห่งนั้นไม่มีร้านก๋วยเตี๋ยวใกล้ๆเลย และไม่ได้เป็นโปรแกรมอาหารกลางวันโดยปกติได้แม้แต่วันเดียว นอกจากจะมีคณะบุคคลภายนอกจัดให้เท่านั้น

Malachi Co.,Ltd. The CSR activity

การอยู่ภายใต้ข้อจำกัด ทุกคนย่อมต้องการโอกาสในทางเลือกที่สะดวกสบายขึ้น แต่สำหรับพื้นที่ที่ไม่มีทางเลือกแบบนี้น่าจะช่วยให้เรามองเห็นตนเองว่า แท้จริงมีโอกาสและทางเลือกในการทำกิจกรรมประจำวันในเรื่องต่างๆ มากจนรู้สึกชินชาไปกับความสะดวกสบายเหล่านั้น จนลืมตระหนักไปว่าความพอเพียงของเรานั้นมีขอบเขตอยู่ที่ใด จนกว่าเราจะได้เห็นความยากลำบากของสังคมที่ขาดแคลนทางเลือกและโอกาสนั่นเอง

Written by Tiwakorn Laophulsuk