เรื่องเล่าจากป๊า: ศรีสะเกษสงครามโลกครั้งที่สอง (ตอน 1)

ช่วงสายของศรีสะเกษวันหนึ่ง อยู่ในช่วงที่มีทหารญี่ปุ่นได้เดินประจำการอยู่ในเมืองทั่วไปหมด เสียงหวอเตือนภัยได้ดังขึ้นซึ่งเป็นสัญญาณบอกเหตุว่าจะมีการโจมตีทางอากาศในไม่กี่นาทีข้างหน้า

แม่ค้าในตลาดต่างกุลีกุจอเก็บข้าวของ บางคนหอบอะไรหยิบฉวยของตนเองไว้ได้ก็วิ่งเพื่อกลับไปบ้านทันที ในระหว่างที่ทุกคนวิ่งออกจากตลาดนั้น ก็ยังมีเด็กชายคนหนึ่งเดินสวนกลับเข้ามา และเก็บเศษเหรียญสตางค์ที่หล่นกระจัดกระจายตามพื้นที่พอจะหาได้ทั่วไปเพราะเจ้าของแผงได้วิ่งออกจากร้านไปแล้ว

[Image source: Wikipedia]

เครื่องบินของพันธมิตรบินอยู่ในระดับที่สูง พร้อมโปรยระเบิดลงมาจากเครื่องโดยเป้าหมายตั้งใจเล็งไปที่สถานีรถไฟและรางรถไฟ เพื่อจงใจทำลายสาธารณูปโภคในระบบงานขนส่งรถไฟที่ญี่ปุ่นยึดไว้ใช้งานในช่วงนั้น เป้าหมายเพื่อเป็นการตัดกำลังการส่งเสบียงผ่านทางรถไฟช่วงสงคราม เสียงระเบิดเริ่มดังขึ้นใกล้บ้าง ไกลบ้าง มีการยิงตอบโต้จากปืนต่อต้านอากาศยาน แต่ก็ไม่ค่อยมีผลนัก เพราะกลุ่มของเครื่องบินมีไม่กี่ลำ และปืนต่อต้านอากาศยานของญี่ปุ่นที่มีแค่ 1-2 กระบอก

ทุกคนในอำเภอเมืองได้รับการเตือนให้กลับมาลงหลุมหลบภัยในแต่ละวันที่มีการเตือนจากทหารญี่ปุ่น และเหนืออาคารของธนาคารออมสินเองก็จะมีการใช้ระฆังตี 2 ครั้ง และเสียงกลองตี 2 ครั้งสลับกันเป็นสัญญาณเตือนร่วมด้วย ทำให้การเตือนภัยที่ได้ยินในแต่ละครั้งจะมีเสียงหวอและเสียง "ตุ้ม ตุ้ม เม้ง เม้ง" กับเสียงไซเรนในช่วงก่อนการทิ้งระเบิดทุกครั้งไป

ลูกระเบิดที่ตกถึงพื้นในบางครั้งใกล้มากจนส่งทำให้เศษดินกระเด็นสูงขึ้นไปไกลและตกลงมาที่พื้นเสียงดังซ่า ในครั้งหนึ่งยังมีข่าวว่าระเบิดลูกหนึ่งตกลงไปในหลุมหลบภัยของครอบครัวที่อยู่ในชุมชนเดียวกันทำให้เสียชีวิตทั้งหมด หรือลูกระเบิดในบางลูกที่ไม่ทำงาน ทหารฐี่ปุ่นก็ต้องมาทำลายทิ้งทำให้เมืองศรีสะเกษมีเสียงการทำลายระเบิดทิ้งเป็นระยะตลอดช่วงสงครามในช่วงนั้น

การทิ้งระเบิดใช้เวลาไม่กี่นาทีก็สงบลง เด็กชายผู้นั้นก็เดินกลับบ้านพร้อมกับเงินที่เก็บจากพื้นเป็นเศษสตางค์กลับมาที่บ้าน คุณแม่ที่เพิ่งพาลูกๆคนอื่นออกจากหลุมหลบภัยเห็นลูกชายคนเล็กเพิ่งกลับมาบ้านแบบนั้นก็เอาไม้เรียวมาตีอย่างแรง แม้ระเบิดจะไม่ตกในบริเวณใกล้เคียงเลย แต่ความเจ็บของไม้เรียวมันแย่พอๆกับการโดนระเบิดซะนี่

นั่นคือภาพลางๆ เมื่อปี พ.ศ.2485 ของเด็กชายที่ยังไม่ได้เข้าใจว่าสงครามคืออะไร

Written by Tiwakorn Laophulsuk

The historic information may not be accurate due to collected from third person interviewing. Blog owner might not accept the use for reference.